De kathedraal
De kathedraal van lang, recht hout rijst naar de hemel. Heel pril ontluiken de takken. Een briesje doet ze licht bewegen terwijl de grijs bazalten contour keihard zijn plaats opeist.
De kathedraal staat aan het water zodat krijsende meeuwen deel zijn van haar bestaan evenals de geur van het kabbelende water. Op deze zonnige dag toeven wat jonge, duidelijk verliefde, stelletjes aan haar voeten. Ze verkennen elkaar en de reacties uit de omgeving op hun gedrag. Een lach ligt steeds om hun lippen en hun ogen stralen om het hardst met de zon.
Zó veel warmte. Warmte, liefde, die geen kleur kent en zachtjes kriebelt in je nek. Wat fijn daarvan te mogen genieten. Zeker op deze dag dat wij 35 jaar verliefd zijn. Getuigen van een leven dat veel te bieden heeft als je de kansen ziet en vormgeeft.
De kathedraal inspireert me door het samenvallen van groei en onverzettelijkheid. Een plek waarin mijn leven gevuld met veel liefde gekoppeld wordt aan verliefdheid die ik ook veel ruimte gun. Die ik net zoveel schoonheid toewens als wij samen ervaren hebben. De warmte van deze dag is de spiegel van mijn leven in die gezichten.
Door: Hans Breuring
Een recente schrijfopdracht van Connie Franssen bij wie ik een schrijfcursus volg. De opdracht deden we bij het Weerwater naast het theater.