Hoeveel tinten grijs vormen het palet van deze plek aan het Weerwater en geven het toch kleur? Het grijszwarte water met reflecties in lichtere tinten strekt zich in onmetelijke afstand voor me uit. Het grijs komt steeds weer terug. Lichter, donkerder, voortdurend in beweging. Als facetten met scherpe randen, vierkant, driehoekig, meerhoekig. Onmetelijk is het meer, het Weerwater. Omgeven door vlonders, strandjes, fietspaden en terrasflats schenkt ze iedereen die het maar wil zien haar veelzijdigheid. Maar vandaag is het grijzer dan grijs.

De wolken in de lucht doen een verwoede poging met het water te concurreren. De lucht is lichter, frivoler, ‘ronder’, bloemiger maar toch ook grijs. Zilvergrijs met vlokken wit en hier en daar een streepje blauw. Het palet worden steeds rijker, wel honderd tinten grijs als je ook het vergrijsde teakhout herkend, planken met sleuven, rechthoekige, massieve zitelementen, grijze hardstenen plavuizen in wildverband en grijze split. Het kraakt onder mijn schoenen als ik naar zo’n teakhouten ‘doodskist’ loop en ga zitten.

Ik neem het beeld nauwkeurig in me op en zucht. Schoonheid in grijs. Tegenover mij zie ik een minimalistische gebouw, De Schouwburg, waar je onder deze weersomstandigheden van denkt dat het wit is, zo fel steekt het af tegen het woeste Weerwater. De grote wandplaten die de huid van dit gebouw vormen zijn als vierkante, lichtgrijze echo’s van het kort en kittig opspattende water.

Ik hoor de wind, die het haar in mijn ogen blaast en de snerpende, hoge tonen van de vogels. De waterhoentjes, zwarte dobbertjes met witte snaveltjes drijven op het grijs, en deinen mee op de beweging van het water. De eenden doen mee en de jonge zwanen hebben zich aan dit palet aangepast.

Gele plastic boeien als doorgesneden voetballen harmoniëren met de geel-, groene containers van Dura Vermeer, een jammerlijke dissonant. Hier en daar is nog iets groens te vinden; de herfst heeft nog geen vat gekregen op de polletjes riet die zich verschuilen in de hoekjes aan de rand van het meer en vlak bij de berkenbosjes naast mij. De kleur van de blaadjes aan de dunne bomen zit tussen groen en geel in, een voorbode van de herfst. Ze waaien stoer met alle winden mee; nog even en zij vallen af.

Het is een onverwacht ‘aardige’ dag, na de regen van de afgelopen dagen en de onstuimige wind. Want zeg nou zelf: ‘Wat is er mooier dan Weerwater Grijs?’

door: Odette Breijinck